El día que apagué la tele y mi hijo hizo un cohete
Recoñézoo: son unha desas tolas detractoras de poñerlles a tele aos nenos. Non é que critique a quen o fai, cada un temos as nosas teimas e tomamos as nosas decisións, é que a min sempre me pareceu que o meu fillo non a necesitaba para nada. Así que ata os dous anos o meu neno viuna máis ben pouco, por non dicir case nada. Por sorte a el non lle chamaba a atención, e iso dábame á miña escusa para non poñerlla. As poucas veces que se entretiña un intre era vendo os Teletubbies, e eu aproveitaba a ocasión e poñíallos en inglés.O meu marido en cambio non opina o mesmo que eu, así que conforme foi crecendo as horas de tele foron aumentando paulatinamente, aínda que ao estar o meu mozo moito tempo fóra aínda estaban bastante limitadas. Pero ao nacer Minchiña isto cambiou. De súpeto vinme moi superada, cun bebé pegado ao meu e un neno que pretendía que soltase ao bebé e dedicáseme a xogar con el, e eu soa cos dous a maioría das tardes. Ignorar ao bebé e xogar con el, obviamente, non era posible, así que tiña que pedirlle que xogase só moitas veces, e como se enfadaba resigneime a facer o que sempre me prometín que non faría: poñerlle a tele.
Isto non fixo máis que reafirmarme no que pensaba: o meu fillo non necesitaba a tele, poñíalle de peor humor e ademais deixaba de facer outras cousas por vela. Pero nese momento era o recurso que tiña ao meu alcance, así que me apañé como puiden.
O caso é que se foi afacendo ver a tele, e volveuse comodón. Xa non quería xogar, xa non quería pintar, xa non quería nada, só ver a tele, se por el fóra veríaa toda a tarde. E xa vos podedes imaxinar que eu non estaba polo labor, así que isto levábanos a enfados aos dous. Bo, aos tres, porque o seu pai non acababa de comprender a miña teima por levarlle a contraria ao neno e complicarme a vida.
Fomos lidando co tema máis ou menos ben, ata fai un par de meses, que algo dentro de min dixo BASTA. Acabouse a barra libre de tele. Acabouse ver a tele en lugar de xogar. Así que un sábado pola mañá lanceilles un órdago aos meus mozos: imos estar unha semana sen ver a tele. Así, de socato, ás 8 da mañá. Aí, con narices.
Para que un plan así funcione tes que poñer toda a carne no asador, e xa vos podedes imaxinar que eu non estaba disposta a fracasar. Así que saquei a miña arma secreta, unha que sabía que sempre conseguía que ao meu fillo puxésenselle os ollos como pratos: un gran anaco de cartón.
E entón ao meu fillo iluminóuselle a cara, miroume e díxome: Mamá, vou facer un foguete. E empezou a debuxar no cartón.
ARTIGO COMPLETO
